در روزهای گذشته نیز بار دیگر مقوله سدسازی و تأثیر آن بر تخریب میراث فرهنگی با اشاره به آبگیری سد کوچری  و نابودی 100 سنگ از نگاره‌های  تاریخی گلپایگان که قدمت آن‌ها به بیش از 17هزار سال  می‌رسد،  مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است، آثاری  که به عنوان بزرگ‌ترین مجموعه سنگ نگاره‌های کشور شناخته می‌شود.  جالب اینجاست که این سد در شهریورماه امسال در حالی آبگیری شد که حتی برای این امر مهیا نبوده است و همان زمان هم در فضای مجازی بارها اشاره شد که «به نظر می‌رسد این پروژه هنوز تکمیل نشده و متولی مشخصی ندارد!»

به  هر روی گرچه در این واقعه  نمی‌توان قصور سیاستگذاران و مسؤولان اجرای طرح‌های عمرانی کشور را نادیده گرفت، اما بی توجهی و خمودگی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری کشور در حفظ  این جلوه‌های تمدن ایرانی هم نابخشودنی است، آن هم در شرایطی که این سازمان ماه‌هاست با  شدت و حدت به ثبت ملی انواع تنقلات و نان‌های کشور مشغول است. گویا اصولاً این نهاد، صیانت از آثاری را که دیگر جایگزین و جانشینی ندارند، به فراموشی سپرده است.